Ποίηντα τα ποίηντα
σόρβα πηγαίνουν στα σόρβα
και φεύγω με φτερά πουλιών
φεύγω...
θάνατος πλακώνει
τον βλέπω πετώντας
με φτερά λιωμένα
από τα ηφαίστεια του νου,
ασπρίσαν τα φτερά στου χρόνου το πέταγμα
κι έπεσα απροσδόκητα στους λυγμούς,
χωρίς ανταπόκριση
πιθανότητες στη μοναξιά
να παίξω ζάρια να παίξω
αλλα,,,,
είναι θάνατος η φύση
αναπαράγεται μέσα στο θάνατο
τι τρέλλα.
Μια prisoniera της δουλειάς
έπεσε και μπαμ
ταξιδιώτη ,μούπε
μούστριψε τσιγάρο
είχα τα δικά μου
κι έχασα το στοκ
τι είναι η φρένεια
πόλεμος μυαλού
ανάκατος με λάθος
τα σημεία,
παφλάζω κι αναλογιζομαι
τις στερνές τις ώρες
που κοροιδεύουν.
Ειμαστε εμείς οι ,,,ποιητές
που πεθαίνουμε καθε μέρα
στον κόσμο μέσα αφανείς,
κι αν κατι πιάσαμε
ας το δώσουμε απλόχερα
σαν θυμιατό
στους ολύμπιους θεούς
1-12-2009