ΠΩΛ ΜΕΡΙΝΤΕΡ-PAUL MERIDER
Ηταν καθισμενος στην πολυθρονα του
ακινητος απο την αρρωστια
στα 73 του χρονια
με χωρις πυτζαμες
με μια κουβερτα πανω απο το σωβρακο ριγμενη
σε ενα υστατο της αξιοπρεπειας σκαλι
παλια γραμματεας σ ενα
απο τα καμπαρε πολυτελειας
γνωστος σε ολες τις Ιξελλες
θλιβερα παραλυτος
και ψελιζε σαν ηθελε να μιλησει
και μου ζητησε οταν απο την Ελλαδα γυρίσω
ενα χαλικι απο την Ακροπολη
Πωλ Μεριντερ ηταν το ονομα του
Απριλης του 1976
Ποσες φορες ειπαμε
πως ειναι η τελευταια φορα που συναντιομαστε
και ποσες φορες ξανασυναντηθηκαμε
ποσες φορες αποφασισαμε
πως ο πολεμος δεν χαθηκε κι ας φαινοταν ετσι
και ποσες φορες δηλητηριαστηκαμε
ποσες φορες αναπνευσαμε
τον αερα της ελευθεριας μαζυ εσυ κι εγω
και ποσες φορες τσακιστηκαμε
μα ποτε για παντα
ειναι η μοιρα
που τοσες φορες μας επαιξε ασκημο παιχνιδι
που τοσες φορες μας εθαψε
τοσα ονειρα κι ελπιδες
κι ομως παντα συνεχιζαμε
1984
Με τις αχτιδες φτιαχνω τη ζυμη της παρακρουσης
για να μπω στο μεθυσμενο καραβι
πιο περα οι ποτες του οπιου
νωχελικοι με τα σκασμενα τους αισθηματα ανυπομονουν
στις πυλες του παραδεισου
Στη γεφυρα ο καπετανιος θεος του εφημερου
εχει μπει στις χιμαιρες του νου μου
για ενα ταξειδι χωρις γυρισμο
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυττουν
πιο κατω οι ναυτες τις πουτανες σκεπτονται
του λιμανιου
τους ερωτες τους αγριους που κρυβονται
στις κοιμισμενες τους βαρκες που προσδοκουν
να ενωθουν με τη θαλασσα , το θανατο
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυττουν
ο ουρανος ματωμενος απ το βλεμμα του ηλιου
μαχαιρωμενος κλεινει μεσα του τ ανυπαρκτο
κ ανακουφιζει τ οραμα του εφηβου
και του γυρνα τα μυαλα
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυτουν
κυτουν κυτουν κοιτουν.........
2-1983
Το μοιρολοι το προσωπο το φερετρο
η αγαπη
πως συνταιριαξαν ξαφνικα σε μια ατμοσφαιρα
τοσο πνικτικη
Το δακρυ ο θρηνος η απογνωση
μιλουν
ψαχνοντας τις λεξεις μεσα για την εκφραση
μουρθε ο λυγμος
αδιαστατος
8-1977
Οι κοιλαδες οι αφθονες
μεσα στα αιωνια πρασινα
υποδαυλιζουν την επαρση
της γης για το βαρος του ανθρωπου
ειδος φωτιας μεσα απο την καυτη λαβα
των σωθικων της
που καθε μερα σβυνει και λιγο
απο τα ποταμια του αιματος
που χυνονται πανω της
1984
Μες το ταξι
με την πνοη του θανατου
το βραδυ τ αφεγγαρο
στους κυκλικους δρομους
πουτρεχαν μπρος μου
σκεπτομουν τα μερη
που υπαρχουν οι ριζες
μερη αγνωστα γεματα σκονη
χωρις ανδρεια ισως
μα με θανατο
Οι στροφες οδηγουν στην Ολυμπια
ο ναος του Δια
ο ναος του Ανθρωπου
ο ναος του Θανατου
τοσα χρονια περασαν
τοσα χρονια εσβυσαν
τοσοι αιωνες....
Και κει στη στροφη
εκει στις κορφες τις σπιλωμενες
η Ιστορια
μοιαζει σαν φεγγαρι
Η γης τα ζωντανα δεν μιλουν
μα σερνουν τους καυμους
Και να τα βουνα
που καποιος αγαπησε
να τα βουνα
που θρεψανε τις σκεψεις
τα δεντρα νατα που σκαρφαλωναμε
να κ οι εχθρες
που μας σκοτωσαν
να κ οι λαοι
που υποκλιθηκαν
στη βια και τον τρομο
κι εσυ χωρις ελπιδα
νοιωθωντας το θανατο να φτερουγιζει
δεν αισθανθηκες γενναιος
ηταν κ οι ιδεες που σε προδωσαν........
8-1977
Η σπασμενη καρυδα των επιθυμιων
ειναι αδειανη
οι χιμαιρες του νου μενουν ξαφνικα
ακινητες
Απο μακρυα φθανουν τα φαντασματα της ζωης
αλλα λεπτα και φινα αλλα ανατριχιαστικα φρικτα
στο βαθος
στεκομαι πατερας τους
Μιλω στον ασυναρτητο κοσμο τους
ελπιζοντας σ ενα καινουργιο νομο πιθανοτητων
ομως τιποτα
Μπερνουλι Λαπλας Πασκαλ και Ερλαντ
αοριστα η ορισμενα ολοκληρωματα
ποσο ειστε ανεπαρκη
1985
Στην θλιβερη την καμαρη μεσα
με το παλιο χαλι και τ αθλια επιπλα
με τις κουρτινες που τιποτα δεν κρυβουν
εκει στη rue de Drapiers
καπου στις Βρυξελλες
συζητησα προχθες με το χαος
και ταραχτηκα
Ηταν μια συζητηση απολογητικη
χωρις πνευμα σκληρη τραχεια
με λογικο ειρμο
Δεν ηταν πως καπου κατεληξε
γιατι το συμπερασμα ισως
καταστρεφε την συνθεση
Βρυξέλλες 1-10-1975
στα χαη τ ουρανου
κει που ψαχνουν το θεο τους
η τρυπα ο στρατος
η λυσσα το κορανι
ο ινδος φακιρης
η εφημερη απειλη
το βαγγελιο
και το νεκρο τοπιο
τα λειζερ.......
Καταδικασμενοι
στην αεναη κινηση
των μυων
καταδικασμενοι
στην αυταπατη
της ψυχης
ακολουθουμε
τα βηματα της ιστοριας
της βιας
της αρνησης
σαν τα τρελλα τερατα
που πνιγονται
στα μυαλα των πεζοναυτων
Καπου μακρυα γλυκοχαραζε
η αυγη του πυρηνικου
πολιτισμου
με κουμπια και θανατο
με ασφυξια
Μπροστα η ομορφια
με την επιτηδευμενη
ψευτικη ελια της
πισω τα καπουλια της
αφρατα κ ερεθιστικα
μεσα ο πονος της
παρδαλος σαν την ιδια
αιωνιος σαν την ανθρωποτητα
πιο περα ο φανταρος κυττα
ο μικροκλεφτης πεινα
πιο περα
και δεν αναρωτιεσαι γιατι
ο θλιβερος προστατης
μετρα τις πουτανες του
σε δραχμες
ο μπατσος
περνα με την αυτοπεποιθηση
μιας καλοδουλεμενης
τρυπας
και το μηδεν απειλει
τα μυαλα μου
ο νομος η τρελλα η γη
το μικρο σπουργιτι
που πετα.
Ηταν καθισμενος στην πολυθρονα του
ακινητος απο την αρρωστια
στα 73 του χρονια
με χωρις πυτζαμες
με μια κουβερτα πανω απο το σωβρακο ριγμενη
σε ενα υστατο της αξιοπρεπειας σκαλι
παλια γραμματεας σ ενα
απο τα καμπαρε πολυτελειας
γνωστος σε ολες τις Ιξελλες
θλιβερα παραλυτος
και ψελιζε σαν ηθελε να μιλησει
και μου ζητησε οταν απο την Ελλαδα γυρίσω
ενα χαλικι απο την Ακροπολη
Πωλ Μεριντερ ηταν το ονομα του
Απριλης του 1976
Ποσες φορες ειπαμε
πως ειναι η τελευταια φορα που συναντιομαστε
και ποσες φορες ξανασυναντηθηκαμε
ποσες φορες αποφασισαμε
πως ο πολεμος δεν χαθηκε κι ας φαινοταν ετσι
και ποσες φορες δηλητηριαστηκαμε
ποσες φορες αναπνευσαμε
τον αερα της ελευθεριας μαζυ εσυ κι εγω
και ποσες φορες τσακιστηκαμε
μα ποτε για παντα
ειναι η μοιρα
που τοσες φορες μας επαιξε ασκημο παιχνιδι
που τοσες φορες μας εθαψε
τοσα ονειρα κι ελπιδες
κι ομως παντα συνεχιζαμε
1984
Με τις αχτιδες φτιαχνω τη ζυμη της παρακρουσης
για να μπω στο μεθυσμενο καραβι
πιο περα οι ποτες του οπιου
νωχελικοι με τα σκασμενα τους αισθηματα ανυπομονουν
στις πυλες του παραδεισου
Στη γεφυρα ο καπετανιος θεος του εφημερου
εχει μπει στις χιμαιρες του νου μου
για ενα ταξειδι χωρις γυρισμο
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυττουν
πιο κατω οι ναυτες τις πουτανες σκεπτονται
του λιμανιου
τους ερωτες τους αγριους που κρυβονται
στις κοιμισμενες τους βαρκες που προσδοκουν
να ενωθουν με τη θαλασσα , το θανατο
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυττουν
ο ουρανος ματωμενος απ το βλεμμα του ηλιου
μαχαιρωμενος κλεινει μεσα του τ ανυπαρκτο
κ ανακουφιζει τ οραμα του εφηβου
και του γυρνα τα μυαλα
και οι ποτες του οπιου μπερδεμενοι κυτουν
κυτουν κυτουν κοιτουν.........
2-1983
Το μοιρολοι το προσωπο το φερετρο
η αγαπη
πως συνταιριαξαν ξαφνικα σε μια ατμοσφαιρα
τοσο πνικτικη
Το δακρυ ο θρηνος η απογνωση
μιλουν
ψαχνοντας τις λεξεις μεσα για την εκφραση
μουρθε ο λυγμος
αδιαστατος
8-1977
Οι κοιλαδες οι αφθονες
μεσα στα αιωνια πρασινα
υποδαυλιζουν την επαρση
της γης για το βαρος του ανθρωπου
ειδος φωτιας μεσα απο την καυτη λαβα
των σωθικων της
που καθε μερα σβυνει και λιγο
απο τα ποταμια του αιματος
που χυνονται πανω της
1984
Μες το ταξι
με την πνοη του θανατου
το βραδυ τ αφεγγαρο
στους κυκλικους δρομους
πουτρεχαν μπρος μου
σκεπτομουν τα μερη
που υπαρχουν οι ριζες
μερη αγνωστα γεματα σκονη
χωρις ανδρεια ισως
μα με θανατο
Οι στροφες οδηγουν στην Ολυμπια
ο ναος του Δια
ο ναος του Ανθρωπου
ο ναος του Θανατου
τοσα χρονια περασαν
τοσα χρονια εσβυσαν
τοσοι αιωνες....
Και κει στη στροφη
εκει στις κορφες τις σπιλωμενες
η Ιστορια
μοιαζει σαν φεγγαρι
Η γης τα ζωντανα δεν μιλουν
μα σερνουν τους καυμους
Και να τα βουνα
που καποιος αγαπησε
να τα βουνα
που θρεψανε τις σκεψεις
τα δεντρα νατα που σκαρφαλωναμε
να κ οι εχθρες
που μας σκοτωσαν
να κ οι λαοι
που υποκλιθηκαν
στη βια και τον τρομο
κι εσυ χωρις ελπιδα
νοιωθωντας το θανατο να φτερουγιζει
δεν αισθανθηκες γενναιος
ηταν κ οι ιδεες που σε προδωσαν........
8-1977
Η σπασμενη καρυδα των επιθυμιων
ειναι αδειανη
οι χιμαιρες του νου μενουν ξαφνικα
ακινητες
Απο μακρυα φθανουν τα φαντασματα της ζωης
αλλα λεπτα και φινα αλλα ανατριχιαστικα φρικτα
στο βαθος
στεκομαι πατερας τους
Μιλω στον ασυναρτητο κοσμο τους
ελπιζοντας σ ενα καινουργιο νομο πιθανοτητων
ομως τιποτα
Μπερνουλι Λαπλας Πασκαλ και Ερλαντ
αοριστα η ορισμενα ολοκληρωματα
ποσο ειστε ανεπαρκη
1985
Στην θλιβερη την καμαρη μεσα
με το παλιο χαλι και τ αθλια επιπλα
με τις κουρτινες που τιποτα δεν κρυβουν
εκει στη rue de Drapiers
καπου στις Βρυξελλες
συζητησα προχθες με το χαος
και ταραχτηκα
Ηταν μια συζητηση απολογητικη
χωρις πνευμα σκληρη τραχεια
με λογικο ειρμο
Δεν ηταν πως καπου κατεληξε
γιατι το συμπερασμα ισως
καταστρεφε την συνθεση
Βρυξέλλες 1-10-1975
στα χαη τ ουρανου
κει που ψαχνουν το θεο τους
η τρυπα ο στρατος
η λυσσα το κορανι
ο ινδος φακιρης
η εφημερη απειλη
το βαγγελιο
και το νεκρο τοπιο
τα λειζερ.......
Καταδικασμενοι
στην αεναη κινηση
των μυων
καταδικασμενοι
στην αυταπατη
της ψυχης
ακολουθουμε
τα βηματα της ιστοριας
της βιας
της αρνησης
σαν τα τρελλα τερατα
που πνιγονται
στα μυαλα των πεζοναυτων
Καπου μακρυα γλυκοχαραζε
η αυγη του πυρηνικου
πολιτισμου
με κουμπια και θανατο
με ασφυξια
Μπροστα η ομορφια
με την επιτηδευμενη
ψευτικη ελια της
πισω τα καπουλια της
αφρατα κ ερεθιστικα
μεσα ο πονος της
παρδαλος σαν την ιδια
αιωνιος σαν την ανθρωποτητα
πιο περα ο φανταρος κυττα
ο μικροκλεφτης πεινα
πιο περα
και δεν αναρωτιεσαι γιατι
ο θλιβερος προστατης
μετρα τις πουτανες του
σε δραχμες
ο μπατσος
περνα με την αυτοπεποιθηση
μιας καλοδουλεμενης
τρυπας
και το μηδεν απειλει
τα μυαλα μου
ο νομος η τρελλα η γη
το μικρο σπουργιτι
που πετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου