Ο παραγνωρισμενος ποιητης
περπαταγε στο σκοτεινο
αναστρο χαος
χαμενος στο βορβορο του απειρου,
κι ενω η αιωνιοτητα τον κυτταε

βυθιστηκε στα σκοτεινα παγωμενα
νερα του ποταμου,

ηταν η ωρα πια να παψει.

Η μαυρη του καπαρντινα
και τα παπουτσια πανω τους
η ρεπουμπλικα,
κειτονταν ακινητα στην ποταμια οχθη
κανοντας την εικονα αψεγαδιαστη

12/2001



κι αν εφυγες
και πηγες
μεσα απο τα μονοπατια
σ αλλες οχθες
καταραμενη αιμομικτη βασσιλισσα
παρα το βρωμερο κρασι που ηπιες
παντα γυναικα θασαι...
ετοιμη

31/12/2011









οταν γυρισες
δεν ησουν εσυ
κι οταν γυρισες
δεν ησουν τοσο νεα

οταν με κυτταξες
δεν ηταν τα ματια σου ιδια
κι εφερες την θλιψη
των χρονων που φυγαν

12/2011