Το παλτο που φευγει
μεσα στον χειμωνα
μονο του

με το γιακα σηκωμενο
σκυβει μαζευει
το μαραμενο φυλλο

στο πετο του το βαζει
και συνεχιζει

σκεφτεται τον ανθρωπο
που το φορουσε κι αναστεναξε .

το μαυρο παλτο
που ηταν κενο και αδειο

μα ειμαι παλτο σκεφτηκε,
ομως ειχε δακρυα επανω του

ειχε τις ξανθιες τριχες
αυτης που καποτε αγαπησε

ειχε καυμους κι αγωνιες
που ηταν αχρηστα πια

το μαυρο παλτο
ηθελε να ξαναφορεθει
12/20012